PoMoC w SzKoLe

WREEDNA

Opisze mi ktoś jakąś niedzielną ewangelię ? Razz

Najlepiej dwie Very Happy

Kermit

Ewangelia z 19 lutego 2006 (czyli jutro)

Mk 2:1-12 napisał:

1Gdy po pewnym czasie wrócił do Kafarnaum, posłyszeli, że jest w domu. 2Zebrało się tyle ludzi, że nawet przed drzwiami nie było miejsca, a On głosił im naukę. 3Wtem przyszli do Niego z paralitykiem, którego niosło czterech. 4Nie mogąc z powodu tłumu przynieść go do Niego, odkryli dach nad miejscem, gdzie Jezus się znajdował, i przez otwór spuścili łoże, na którym leżał paralityk. 5Jezus, widząc ich wiarę, rzekł do paralityka: "Synu, odpuszczają ci się twoje grzechy". 6A siedziało tam kilku uczonych w Piśmie, którzy myśleli w sercach swoich: 7"Czemu On tak mówi? On bluźni. Któż może odpuszczać grzechy, oprócz jednego Boga?" 8Jezus poznał zaraz w swym duchu, że tak myślą, i rzekł do nich: "Czemu nurtują te myśli w waszych sercach? 9Cóż jest łatwiej: powiedzieć do paralityka: Odpuszczają ci się twoje grzechy, czy też powiedzieć: Wstań, weź swoje łoże i chodź? 10Otóż, żebyście wiedzieli, iż Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów - rzekł do paralityka: 11Mówię ci: Wstań, weź swoje łoże i idź do domu!". 12On wstał, wziął zaraz swoje łoże i wyszedł na oczach wszystkich. Zdumieli się wszyscy i wielbili Boga mówiąc: "Jeszcze nigdy nie widzieliśmy czegoś podobnego".

Komentarz:
Pomocnicy paralityka

Nie ulega wątpliwości, że główną i zasadniczą przyczyną dokonania tego cudu była wiara. Przede wszystkim wiara tych, którzy przynieśli paralityka do Jezusa. Św. Marek mówi, że Jezus widzą ich wiarę, rzekł do paralityka: ufaj synu, odpuszczają ci się grzechy twoje (w. 5). Wiele znaczące jest tutaj wyrażenie: „wiarę ich”, tzn. nie tyle wiarę paralityka ile wiarę tych, którzy go przynieśli. Może i sam sparaliżowany nie prosił, aby go przyjaciele przynosili do Nauczyciela. Przecież paraliż i trąd to były choroby, które wykluczały ludzi z ich społeczności. Kto został dotknięty tymi chorobami był już z góry skazany na śmierć. Stąd sparaliżowany mógł się czuć jak człowiek bez jakichkolwiek szans na dalsze w zdrowiu życie. A jednak ci, którzy go przynieśli do Jezusa nie wątpili ani na chwilę, że Jezus przywróci mu zdrowie. I nie zawiedli się. Zostali wysłuchani. Wiara ich została wynagrodzona.

Była to wiara połączona z bezgraniczną ufnością. Kto z taką wiarą staje przed Chrystusem otrzymuje więcej aniżeli prosi. A przecież dodatkowo ta wiara była pomnożona przez cztery osoby. Więc taka moc wiary nie mogła być obojętna Jezusowi. Tak się też stało w wypadku sparaliżowanego człowieka. On sam, jeśli już w ogóle marzył, to myślał o zdrowiu ciała, a otrzymał od Jezusa zdrowie ciała i duszy. Był to dla widzów tej sceny dowód oczywisty, że Chrystus jest Bogiem.

Hierarchia wartości, jaką Chrystus tu zastosował nie jest bez znaczenia. Uzdrawiając najpierw chorą duszę, Jezus udowodnił, że dla człowieka najważniejsza jest dusza. Jeśli ona choruje, to choruje cały człowiek. A jeśli ona jest zdrowa, to jej zdrowie rzutuje i na zdrowie ciała. Człowiek jest jednością. Musimy o tym zawsze pamiętać, jeśli bardziej zabiegamy w swoim życiu tylko o zdrowie fizyczne. Nic tak nie pomaga człowiekowi, jak tryskająca pełnym Bożym życiem dusza.
Trzeba nam zadać sobie pytanie: Jak jest z moją duszą, czy bardziej zwracam na nią uwagę niż na ciało? Co robię, by ustrzec się przed jakąkolwiek chorobą duszy? Czy w ogóle pamiętam, że dusza odgrywa tak ważną rolę w moim życiu?

W wypadku naszego paralityka nie odzyskałby on prawdopodobnie nigdy zdrowia, gdyby nie dobrzy ludzie. Ci, którzy zatroszczyli się o niego i podjęli się wielkiego trudu przyniesienia go przed Chrystusa. Nie tylko trudzili się dokonując akrobatycznego wyczynu, rozbierając dach mieszkania, w którym znajdował się Jezus, ale jeszcze narazili się na uśmieszki i kpiny ze strony rzesz ludzkich i faryzeuszów, którzy w tym domu byli zebrani. Wszystko to mężnie znieśli, nie zrobiło to na nich żadnego wrażenia. Im przecież chodziło o jedno; za wszelką cenę pomóc potrzebującemu człowiekowi. Chrystus przyjął życzliwym i ciepłym sercem tę ich postawę, odpowiadając na nią łaską uzdrowienia chorego.

Dzisiaj wielu wierzących traktuje wiarę, jako osobistą, skryta sprawę. Nie chcą się nią dzielić i nie pozwalają, by ktokolwiek dotykał tego wymiaru ich życia. A wiara, ta osobista i wspólnotowa relacja, to prawdziwe odniesienie się do Boga. To prawda, że nie da się wierzyć za kogoś, na przykład mama za upartego syna, w jakimś po ludzku rozumując zastępstwie, nie da się za kogoś zbliżać się do Boga. Można jednak wierzyć z kimś. Można pomagać w wierze, modlić się o wzrost wiary, jakby przynosić owego duchowego paralityka, już niejednokrotnie obezwładnionego do Pana Jezusa w serdecznej modlitwie, w doskonałym życiu sakramentalnym. To wtedy Pan Bóg pomaga, nawraca, daje łaskę wiary dzięki naszej modlitwie i gorliwszemu życiu sakramentalnemu. Przypomnijmy sobie znaną postać, modlącą się latami za syna, św. Monikę. Ona jakby przynosiła sercem i złożonymi rękami swoje pogubione dziecko Bogu. Zresztą my sami tak naprawdę nawet nie wiemy ile zawdzięczamy ludziom modlącym się w naszej intencji, wstawiającymi się za nas u Boga. Nie wiemy ile zawdzięczamy dobrym ludziom i Bogu w naszym codziennym życiu. I odwrotnie – ile łask i darów od Boga zawdzięczają nasi bliscy gdyśmy w swoje ręce wzięli z wiarą ich łoża i ich sparaliżowane grzechem niewiary ciało i duszę, zanosząc do jedynego Uzdrowiciela.

Niech przykład ludzi z dzisiejszej ewangelii pomagających paralitykowi, jak z całości kontekstu wynika bezinteresownie, i nas pobudzi do odważnego działania. Takie działanie zawsze się opłaci tym, którzy dzisiaj przeżywają swoje paraliże ciała i ducha. Kto wiem, może po jakimś czasie, to my będziemy potrzebowali pomocy i dzięki naszej dzisiejszej pomocy, ktoś inny nam jej udzieli, a może nawet dzisiejszy sparaliżowany, któremu pomagamy. Jezus czeka właśnie na taką naszą postawę: otwartą i szczerą, gotową zawsze usłużyć drugiemu człowiekowi.

Wysuwa się najważniejsze przesłanie z tej Ewangelii, by się nie poddać paraliżowi wiary, bo wtedy ani my, ani nikt inny nie doświadczymy uzdrawiającej mocy Jezusa.

Ewangelia z I niedzieli zwykłej

Łk 3:15-16, 21-22 napisał:

15 Gdy więc lud oczekiwał z napięciem i wszyscy snuli domysły w sercach co do Jana, czy nie jest Mesjaszem, 16 on tak przemówił do wszystkich: «Ja was chrzczę wodą; lecz idzie mocniejszy ode mnie, któremu nie jestem godzien rozwiązać rzemyka u sandałów. On chrzcić was będzie Duchem Świętym i ogniem
21 Kiedy cały lud przystępował do chrztu, Jezus także przyjął chrzest. A gdy się modlił, otworzyło się niebo 22 i Duch Święty zstąpił na Niego, w postaci cielesnej niby gołębica, a nieba odezwał się głos: «Tyś jest mój Syn umiłowany, w Tobie mam upodobanie».

Komentarz:
Czy Jezus Chrystus, nie mając grzechu, potrzebował chrztu? Czy Syn Boży, Zbawiciel, nalegał, by Go ochrzcić, tylko ze względów proceduralnych? W teologii istnieje wiele aspektów tłumaczących niezbędność chrztu Pańskiego. Najważniejszym jednak jest wypełnienie woli Bożej, czyli "wypełnienia wszystkiego, co sprawiedliwe"

Tutaj tylko troszkę jest, wiecej nie znalazłem Smile

Zródło: katolik.pl Very Happy

[/b]

Post został pochwalony 0 razy

kwiatek

ho ho ho sporawo tego Wink

WREEDNA

luudzie no kótka notaatka.. Ewangelia wg św. Stefana bla bla
Niedzielna Ewangelia mówila o tym i o tym. Koniec

Kermit

To przepisz pierwszą częśc komentarza (8 linijek). Najbardziej oddaje ten fragment Very Happy

WREEDNA

dzięki. Potrzebuję jeszcze jedną Wink

Kermit

[link widoczny dla zalogowanych] Wyjaśnienie ewangelii z 26 lutego - Mk 2:18-22
Pewnie nie zauwazylas ale pod koniec mojego pierwszego postu, jest wyjaśnienie drugiej ewangelii Very Happy

Pozdrawiam

historyk · Wysłany: Sob 11:18, 04 Mar 2006 Temat postu:

kermit ty jestes ekspertem w sprawie religii. Kim jestes teologiem księdzem czy kim ?? Very Happy

:>

Kermit · Wysłany: Sob 15:54, 04 Mar 2006 Temat postu:

Hehe księdzem Shocked

Jam mam krytyczny stosunek do kleru Mr. Green

mimo iż jestem katolikiem Wink

. W sumie jednak ksiadz to fajna fucha Wink

.
A tak na poważnie to Biblia jest jednym z moich zainteresowań. Traktuję to jako hobby.